De selecties,  nader bekeken…..

Toen op 19 april jl. de mail in mijn box terecht kwam met het verzoek om mij op te geven als SELECTEUR tijdens de jeugdselecties was ik even verrast. 

Als seniorspeelster mocht ik dus meehelpen bij de selecties. Nu ben ik zelf niet echt een "begenadigd hockeyspeelster”. Sterker nog… ik heb natuurlijk wel wat instructies her en der gehad, maar heb ik ooit echt training gehad?  Nee. Ik begon met hockey toen ik 40 was. Dat zat er dus eigenlijk niet meer in.

Zou ik mij dan wel op kunnen geven voor de selecties? Zou ik het wel kunnen beoordelen? Bovendien ben ik al "meer dan gemiddeld druk” met de club. Dus misschien kon ik dit toch beter overlaten aan anderen.

Toen ik in de loop van mei vernam dat er onvoldoende animo bij onze seniorspelers was (what’s new?), heb ik mij aangemeld. Ik wilde eigenlijk ook wel eens van dichtbij meemaken wat dit precies inhield, die selecties. Die selecties, die jaar-in-jaar-uit voor de heftige reacties vanuit onze leden (lees ook: ouders van leden) zorgen. 

"Kleine slalom, grote slalom, push in de loop, flatsen, schot op doel, behendigheid…. Dummy, backhand-turn, forehand-turn”

Daar stond ik dan. Voor de instructie op maandagavond. De oefeningen werden uitgelegd. Ik was blij dat ik toch iets van hockey wist… ;-).

Met goede moed, mobieltje als stopwatch en scorelijst richting het veld. We zouden als selecteurs de kinderen op hun gemak stellen. Dat was belangrijk, want de kinderen zijn toch vaak nerveus op zo’n dag. Ik probeerde het allemaal zo luchtig mogelijk te brengen, maar ik moest echt alle zeilen bijzetten om het allemaal in goede banen te leiden. 

Ik heb de oefening uitgelegd, en vervolgens zijn we van start gegaan. Ik merkte al snel dat ik de neiging had om een compliment uit te delen als het goed was gegaan. Maar eigenlijk was dat niet de bedoeling… oeps!!!. 

Nu zal de lezer zich afvragen, waar deze ogenschijnlijk strenge regel vandaan komt. Ik zal het u zeggen. Daar is over nagedacht!  Wanneer ik het kind een compliment maak, omdat het goed is gegaan tijdens een oefening, dan zou dit misschien verwachtingen bij het kind teweeg kunnen brengen (zij weten niet, dat ik geen verstand van hockey heb en gewoon enthousiast ben). De verwachting, dat het beter heeft gepresteerd dan een ander. De verwachting dat het misschien wel in een hoger elftal wordt geplaatst. Als dit dan niet het geval is, bijvoorbeeld omdat een andere oefening minder goed ging of door de eerdere beoordelingen van de trainer/coach dan wordt euforie gevolgd door teleurstelling. En dat is een gevoel waar we steeds slechter mee om weten te gaan, zo lijkt het. Gelukkig zijn kinderen doorgaans tijdelijk teleurgesteld, die zijn nog vrij flexibel, zodat zij zich vrij gemakkelijk schikken in hun "lot”. Zeker wanneer zij van thuis uit de juiste begeleiding krijgen. Ouders die zien dat teleurstelling een van de levenslessen is, waar iedereen mee om moet leren gaan. Ouders, die vanuit een positieve houding hun kinderen stimuleren om er op hun eigen niveau het beste van te maken. Ouders die vooral het spelplezier, de geweldige leerschool van een "teamsport” en het bijzondere van hun eigen kind weten te waarderen. 

Na bijna 2 uur (bepaalde oefeningen namen toch meer tijd in beslag – sorry!!) was ik blij dat ik mijn scorelijst in kon leveren. Ik vond het echt hard werken! Heel geconcentreerd omdat iedereen dezelfde aandacht verdient. Zonder complimenten de dames enthousiast  houden? Ga er maar aan staan! 

Toch vond ik het waardevol om dit twee avonden mee te maken (Gisteravond was extra bijzonder: Scorelijsten in de regen invullen is ook een uitdaging!).  

En zelfs met mijn beperkte hockeykennis zag ik verschil in talent en aanleg. Maar ook in sociale vaardigheden, behulpzaamheid, doelgerichtheid, focus. Eigenschappen die we onze kinderen ook - en misschien wel vooral - mee willen geven voor de rest van hun leven.

Ik heb alleen beoordeeld op "bal door juiste poortje, juiste hoek van doel, geen pionnen geraakt, tijd”. Objectief meetbare zaken op hockey-technisch gebied. Ik heb mijn best gedaan en met mij gelukkig nog veel meer selecteurs (waren het er meer geweest, dan waren we eerder klaar geweest…).

Ik reken op respect voor de mensen van de technische commissie en de selecteurs, die dit proces met enorm veel energie en enthousiasme begeleiden. Een tijdrovende bezigheid, maar altijd weer een hoogtepunt van het jaar!

En natuurlijk hoop ik vooral dat alle kinderen komend seizoen in een leuk elftal komen, waarin zij op hun eigen niveau lekker met elkaar kunnen "ballen”. 

Heel veel succes iedereen met het verdere verloop van de selecties.

Elsbeth van Houtert

Voorzitter